Een zeer unieke ervaring, het deed onze ogen opengaan.
Met een bang hartje begonnen we aan dit avontuur, maar door de fantastische opvang werd dit bange gevoel vervangen door enthousiasme.
Het was een leerrijke stage. Moeilijk in het begin maar toch onze weg gevonden, door goed met elkaar samen te werken en gebruik te maken van elkaars sterktes.
Het beschermingskledij dragen was vaak het zwaarste, je krijgt een drukkend en pijnlijk gevoel in je aangezicht van het FFP2 masker.
Afscheid nemen van patiënten die sterven waarbij familie beperkt mocht langskomen. Dit is hard. Opvang van familie is vaak niet mogelijk geweest doordat er een beperkt aantal bezoekers mocht komen. Dit gaf gemengde gevoelens.
Het contact met de patiënten is motiverend om te blijven doorgaan. Sommige patiënten door het oog van de naald zien kruipen en stapje voor stapje hun dagelijkse routine terug laten opnemen.
De dankbaarheid die de patiënten tonen geeft een goed gevoel. De geruststelling die je kan bieden wanneer iemand heel angstig is over het ziekteverloop geeft je voldoening.
Verpleegkunde zit bij ons in hart en nieren, maar met enkel deze organen overleven we het niet!
