Coördinator mobiel team Jan Coucke aan het woord
‘Of ik in de wieg gelegd ben voor deze job, nee, maar ik zou niets anders willen doen.’
Ik ben Jan Coucke. Na mijn middelbaar moest ik een richting kiezen maar ik had geen flauw idee. Omdat enkele klasgenoten kozen voor een bachelor in de orthopedagogie en ik hoorde dat je hier nog veel richtingen mee uit kon, is dat ook mijn keuze geworden. Toen was dat dus helemaal niet vanuit een overtuiging. Die is er wel gekomen tijdens mijn eerste stage. Ik werkte toen met mensen met een niet-aangeboren hersenletsel, en vond dat enorm boeiend. Ik had het geluk om tijdens een volgende stage een project in het kader van beschermd wonen mee op te starten. Super interessant was dat! Zelfstandig wonen met de nodige ondersteuning was iets wat in die tijd nog in zijn kinderschoenen stond, dus het was een zoektocht naar hoe dat kon werken. Die interpersoonlijke relaties tussen mensen die samen in een woning terechtkomen, vond ik boeiend om te zien.
Eens afgestudeerd wist ik dat dat mijn ding was. Ik besloot om de eerste maanden enkel te solliciteren voor vacatures binnen beschermd wonen. Zo kwam ik in 2007 terecht bij het toenmalige den achtkanter. Het was mijn eerste job en is nog altijd de job die ik graag doe. Ik voelde meteen een klik met de organisatie. Dat werk doe ik met m’n hart. Mocht dat niet zo zijn, dan zou ik het niet goed kunnen doen en dan stop ik er beter meteen mee. Zolang ik deze job met veel passie kan blijven uitoefenen, wil ik dit blijven doen. Zal dat voor de rest van mijn leven zo zijn? Dat weet ik niet.
Mijn job is op 14 jaar tijd enorm geëvolueerd. Toen begeleidden we enkel mensen met een verstandelijke beperking met enige mate van zelfstandigheid. We konden hen sterker maken. Nu is die doelgroep veel breder en zijn de uitdagingen een pak groter. Mijn job is niet alleen inhoudelijk veranderd, ik ben gestart als begeleider beschermd wonen, en ben sinds 2013 coördinator van het mobiel team. Dat betekent dat ik nu minder cliënten begeleid dan vroeger. We hebben een heel goed team waar ik echt op kan rekenen. De medewerkers hebben een goede band met elkaar, en dat moet ook, want je moet vaak op elkaar kunnen terugvallen en overleggen over de mensen die je begeleidt. Ik hou van mensen die de zaken met een open vizier, vanuit een breed perspectief, bekijken. Zeker in onze job is er niet altijd een pasklaar antwoord. Dankzij de interactie met collega’s kan je je helikopterzicht behouden, en blijf je open staan voor andere ideeën. Alleen sta je nergens. Bij Groep Ubuntu x 8K krijg ik de kans om mezelf verder te ontplooien, ik blijf zelf elke dag nieuwe dingen ontdekken en dat is wat me dag uit blijft triggeren om het beste van mezelf te geven. Een job van 9 tot 5 zonder speciallekes, dat zou niks voor mij zijn.
Eén van de leuke dingen aan de job is voor mij de hechte band die je kan opbouwen met je cliënten. Er zijn mensen die ik al jaren begeleid en door en door ken, en waarvoor ik de volle verantwoordelijkheid draag. Je kan je niet verstoppen achter een groep mensen. Als één van mijn cliënten niet ter plekke geraakt voor zijn vaccinatie, dan is dat mijn schuld. Die verantwoordelijkheidszin helpt me om een goede begeleider te zijn. Je werkt met mensen, en dat moet je beseffen bij alles wat je doet. Om een basis van vertrouwen te winnen van een cliënt, heb je naar mijn aanvoelen een jaar nodig. Elkaar vertrouwen betekent dat je ook een stukje van jezelf in je relatie met de cliënt moet leggen. Vanuit een stevige basis kan je de cliënt helpen om stappen vooruit te zetten.
Iemand die me heel nauw aan het hart ligt, is A. Zij heeft bewezen dat je vanuit een conflictsituatie een goede band kan opbouwen. Zonder een voor ons duidelijke reden kon ze agressief worden, begeleiders hadden schrik van haar. Door er altijd te zijn en haar niet in de steek te laten, heeft ze haar leven weer op de rails gekregen. Ze is de laatste acht jaar niet meer opgenomen in een psychiatrische instelling. Haar kwaliteit van leven is er sterk op vooruitgegaan, vooral door ervoor te zorgen dat er minder ‘moet’. Vroeger moest ze mee op reis, moest ze vijf dagen werken in het dagcentrum, … Door die dingen naar haar wensen aan te passen, heeft ze rust gevonden. In zo’n situaties merk je dat je als begeleider zo’n grote meerwaarde kan betekenen, iets waar ik zo van geniet.
Iets anders wat ik leuk vind is de vrijheid van de job. Je moet flexibel kunnen zijn. Het kan zijn dat je later dan voorzien thuiskomt door een noodsituatie bij een cliënt, of je moet al eens komen werken wanneer dat normaal je vrije moment is. Zelf vind ik het belangrijk om bereikbaar te zijn, ik zou het niet willen meemaken dat er iets ernstigs gebeurt met één van mijn cliënten of teamleden zonder dat ik op de hoogte ben. Je hebt een uurrooster maar hier kan je in het belang van je job altijd van afwijken. Dat is meteen duidelijk voor iedereen die bij ons start. Dat is ook net het leuke eraan, en het werkt in twee richtingen. Ik zorg er bijvoorbeeld voor dat ik mijn kinderen op bepaalde momenten naar hun hobby’s kan brengen, en ’s morgens ben ik altijd bij mijn gezin.
Deze job maakt me op vele vlakken gelukkig, en biedt me elke dag nieuwe uitdagingen. Ik hoop dit dan ook nog jaren met hart en ziel te blijven doen!
